 |
THOMAS ANKERSMIT
Przez ostatnie lata Ankersmit występował i nagrywał solo a także z z takimi muzykami jak: Takehisa Kosugi, Alvin Lucier, Phill Niblock, Kevin Drumm, Jim O1Rourke, Taku Sugimoto, Gert-Jan Prins, Hugh Davies, Axel Dörner.
Ankersmit pozostaje bardziej pod wpływem eksperymentalnych i elektroakustycznych praktyk niż (free) jazzu. Zasięg dźwiękowy muzyka rozpościera się od post-minimalnych elsploracji ledwie słyszalnych dźwięków pojawiających się wokół instrumentu do inspiracji tonalnej gęstości Niblocka czy Tony Conrada.
Instalacje Thomasa Ankersmita prezentowane były w galeriach i muzeach w Amsterdamie, Berlinie, Kolonii, Nowym Jorku, Chicago, Los Angeles, Tokio i Osace.
TONY BUCK
Australijski perkusista, kompozytor, mieszkający czasowo w Berlinie. Znany z wielu renomowanych zespołów - The Necks, Kletka Red, Peril, The Ex, The Machine for Making Sense, Ground Zero - jak i ze współpracy z największymi współczesnymi awangardzistami - Jon Rose, Tenko, John Zorn, Tom Cora, Phil Minton, Peter Brotzmann, Hans Reichel, Han Bennink, Wayne Horvitz. Wirtuoz instrumentu, jeden z najciekawszych perkusistów na światowej scenie muzyki improwizowanej, występuje w wielu kontekstach także solo.
CREMASTER
Elektroakustyczny duet improwizatorów założony w 2000 roku. W jego skład wchodzą Ferran Fages (mikser, przystawki, urządzenia) oraz Alfredo Costa Monteiro (preparacje gitary elektrycznej). Obaj wywodzą się ze sceny muzyki improwizowanej z Barcelony i są aktywnymi członkami IBA col.lectiu d'improvisació. Wspólne zainteresowanie obu muzyków w zakresie badania hałasu umożliwiło ich współpracę. Wybór instrumentów i sposób ich wykorzystania, z powodu natury tego projektu, skupia się na bezpośredniej projekcji dźwięku, surowym i fizycznym podejściu unikającym użycia efektów, loopów czy wcześniej zarejestrowanego materiału.
GUSTAV DEUTSCH
Urodził się w 1952 roku w Wiedniu. Od 1962 roku rysuje, od 1964 zajmuje się muzyką, od 1967 fotografią, od 1970 architekturą, od 1977 sztuką wideo. W 1981 rozpoczął pracę z filmami i dźwiękiem. Od 1983 występuje. Działał w Austrii, Francji, Niemczech, Luksemburgu, Anglii, Maroku, Grecji i Turcji. Był członkiem MEDIENWERKSTATT WIEN w latach 1980-1983. Od 1983 należy do DER BLAUE KOPRESSOR Floating & Stomping Company a od 1996 do SIXPACK FILM.
Film ist. (7-12) to kolekcja ruchomych obrazów z pierwszych trzydziestu lat kina, wówczas jeszcze niemego. Według Deutscha kino otwiera tak szerokie możliwości, że nigdy nie można do końca wyliczyć wszystkiego, czym potencjalnie może być.
Pierwsze filmy pokazywały tysiące sposobów na efektowne poślizgi i upadki, aktorzy/akrobaci balansowali na gzymsach drapaczy chmur i wspinali się na sięgające nieba drabiny. Do 1925 roku wszystkie triki i gagi zdawały się już wyczerpane, wtedy film stał się spokojniejszy, odszedł od czystej fizyczności w kierunku materiału bardziej psychologicznie zorientowanego. Kolaż Deutscha zaludniony jest postaciami z odzysku. Stare taśmy milcząco przywołują do życia istoty, które odważyły się niegdyś stanąć przed jego obiektywem; to co dawniej wydawało się pełne życia, jawi się dziś zaledwie jako wyblakłe odbicie światła.
DIEB13
Dieter Kovačič - urodził się w 1973 roku. Uczył się i studiował w Wedniu. Od późnych lat osiemdziesiątych konsekwentnie pracował nad wykorzystaniem magnetofonów, winyli, płyt CD i twardych dysków jako instrumentów.
Występuje solo jako dieb13, dieb14, bot, echelon, dieter bohlen. Stałe kolaboracje obejmują projekty: eh, NotTheSameColor, Siewert/dieb13, ErikM/dieb13, dieb13 vs. Takeshi Fumimoto. Występował na licznych międzynarodowych festiwalach i w wielu miejscach na całym świecie. Współpracuje z wytwórniami 1.8sec, Absurd, Amoebic, Antifrost, Charhizma, Doc, Durian, Erstwhile, For4ears, Grob, HatHut, Mego, ORF, Pilot.fm, Rhiz, Sixpack, Staalplaat i Transacoustic Research. Tworzył muzykę dla teatru, produkcji video oraz instalacji. Prowadzi internetową platformę klingt.org. Dieter Kovačič konsekwentnie sprzeciwia się prawom autorskim. Mieszka w Wiedniu.
JOHN DUNCAN
urodził się w USA, obecnie mieszka i tworzy we Włoszech. Jego wydawnictwa płytowe THE CRACKLING (1996 z Maxem Springerem), TAP INTERNAL (2000), PALACE of MIND (2001 z Giulianą Stefani), FRESH (2002 z Zeitkratzer), INFRASOUND-TIDAL (2003) i THE KEENING TOWERS (2003) są uznawane zarówno przez krytyków jak i kompozytorów za kamienie milowe w obszarze eksperymentalnym współczesnej muzyki.
Eventy i instalacje Duncana były ostatnio prezentowane w Villa Delle Rose w Bolonii, MUTEK w Montrealu, The Compound w San Francisco, Teatro Piccolo Jovinelli w Rzymie, NoorlandsOperan in UmeÂ, Fylkingen w Sztokholmie, Watari Museum of Art w Tokyo, Galleria Nicola Fornello w Prato, 2003 Gothenburg Biennial, Quarter we Florencji. Jego prace z dziedziny performance były pokazywane w Museum of Contemporary Art (MOCA) w Los Angeles, Osterreichisches Museum fur Angewandte Kunst (MAK) w Wiedniu, Museu d'Arte Contemporani w Barcelonie (MACBA) i Museum of Tokyo (MOT).
John Duncan opisuje swoje prace jako katalizator pobudzający transmisję energii, poprzez którą chce zmusić widownię do aktywnego uczestnictwa w procesie poszukiwania i samoodkrywania. Jego długa kariera na polu elektroakustycznej intensywności i wyzywających performance'ów jest rezultatem konsekwentnego badania szeregu tajemnych, metafizycznych i - czasami - wykraczających poza społeczną akceptację tematów. Duncan jest rzadkim przykładem artysty całkowicie pogrążonego w egzystencjonalnych dociekaniach.
- Jim Haynes, The Wire
FERRAN FAGES
Gra na gitarze, gramofonach, elektronice. Mieszka i tworzy w Barcelonie w Hiszpanii. Jest członkiem kolektywu IBA od 1999 roku. Regularnie gra w następujących improwizujących projektach: Cremaster (z Alfredo Costa Monteiro), trio Barberán-Costa Monteiro-Fages, trio Fages-Gross-Guthrie, duet Guthrie-Fages, Fagus (z Pascal Battus), duet Rega-Fages, Mut (Saavedra, Fernández, Rega, Costa Monteiro, Fages).
Ma na swoim koncie współpracę z choreografami i tancerzami, jak: Olga Mesa, Carme Torrent i Constanza Brncic.
Grał z wieloma muzykami, wśród których znaleźli się: Mattin, Margarida García, Ivan Palacky, Manuel Mota, Xavier Charles, Francisco López, Thomas Chamertant, Andrea Neumann, Taku Unami, Masahiko Okura, Masafumi Ezaki, Bukhard Beins, Ingar Zach, Guiseppe Ielasi, Mark Wastell... i inni.
Fages jest również aktywny jako poeta.
CHRISTIAN FENNESZ
(ur. 25 grudnia 1962 w Wiedniu), muzyk, kompozytor i improwizator austriacki, jedna z czołowych postaci sceny elektronicznej końca lat 90-tych i początku XXI wieku.
Jego pierwszym instrumentem była gitara, na której grał w zespole Blank (koncerty w Wiedniu i Paryżu). W 1988 wraz z Haraldem Adrianem (bass, saksofon) i Siegfriedem Schmidem (perkusja) założył eksprymentalny zespół Maische, gdzie grał na gitarze i śpiewał; z Maische Fennesz wystpił m.in. w 1991 na na festiwalu Töne und Gegentöne w Wiedniu. W latach 1994-1995 był producentem grupy Play the Tracks off. W roku 1995 wspólnie z brytyjskim muzykiem Colinem Newmanen i Scannerem pracował nad płytą dla wytwórni Syntactic. Rok później Fennesz i Christof Kurzmann prowadzili zespół Orchester 33 1/3, Fennesz współpracował również z grupą Gangart nad projektem "Zu Hause".
W połowie lat 90-tych zaczął korzystać z komputera, a gitara (także akustyczna) stała się dla Fennesza źródłem sampli i podstawą do transformacji dźwięku. Pierwsze płyty wydał w wiedeńskiej wytwórni Mego. Współpracę z Mego skończył po płycie "Endless Summer", która odniosła duży (jak na scenę niezależną) sukces; kolejne wydaje albumy w wytwórni Touch.
Fennesz regularnie gra z innymi muzykami i zespołami, jak Polwechsel, Christof Kurzmann, Stephan Mathieu, Keith Rowe, Ekkehard Ehlers, Rosy Parlane. Wraz z Peterem Rehbergiem i Jimem O'Rourke tworzy trio Fenn O'Berg, jest też członkiem supergrupy MIMEO. Był też wiele razy nagradzany, między innymi stypendium dla kompozytorów landu Burgenland w 1995, nagrodą Gustava Mahlera ufundowaną przez miasto Klagenfurt, oraz nagrodą Prix Ars Electronica.
Fennesz stworzył muzykę do filmów "Beyond the Ocean" (USA, 1999), "Gelbe Kirschen" (Austria, 2000) oraz "Blue Moon" (Austria, 2002).
COR FUHLER
Holenderski pianista, muzyk elektro-akustyczny i improwizator.
Fascynują go dronowe dźwięki, które wydobywa z fortepianu za pomocą 12 ebow i obracających się dysków; często przepuszcza akustyczne dźwięki przez analogowy syntezator EMS Synthi AKS, który jest jego głównym instrumentem elektronicznym. Jest konstruktorem instrumentu NIGLO 1 oraz instrumentu o nazwie Keyolin, czyli skrzypiec z klawiaturą.
Cor Fuhler często angażował się też w projekty łączące improwizację z kameralistyką i teatrem, przykładem mogą być: działająca w latach 1990-96 grupa Carduelis Carduelis; oraz Wayang Detective, projekt z lat 1995-96, w którym połączono improwizację, gamelan, oraz teatr cieni, do którego Fuhler napisał scenariusz i muzykę. Kolejny interdyscyplinarny projekt to Olympicnic, do którego użyto filmów super 8, miniaturowych kamer, laptopów, syntezatora modularnego, gramofonów i wnętrza fortepianu koncertowego.
W 2000 roku rozpoczął współpracę z Gert-Jan Prinsem, która zaowocowała albumem "The Flirts" wydanym przez Erstwhile oraz serią koncertów w Europie, USA, Australii i Nowej Zelandii.
Od 2003 roku występuje z kwartetem Cortet (w składzie są Thomas Lehn, Rhodri Davies i John Butcher), grający "muzykę elektroniczną na instrumentach akustycznych". Cortet wydał płytę "HHHH".
JEAN PHILIPPE GROSS
improwizator reprezentujący młodsze pokolenie francuskiej sceny improv, jego instrumentarium stanowią głównie syntezator analogowy i inne urządzenia elektroniczne, wpółpracuje z tancerzami i także teatrem
JOHN HEGRE
Urodził się w 1967 roku. Muzyk i kompozytor, w założył duet freeimprov Der Brief z Nilsem Are Dronenem w 1995 roku. Później dołączyli Jorgen Traen i Jorgen Larson. W 1996 roku rozpoczął popowy projekt Kaptein Kaliber z Davidem Aasheimem, w 1998 roku duet Jazzkammer z Lasse Marhaugiem, w 1999 duet Golden Serenades z Jorgenem Traenem. Aktywne projekty Hegre to Jazzkammer, Kaptein Kaliber, New Boiling Near the Fjords, Brutal Satan Quartett, Golden Serenades, Starmix oraz Reactor.
JAZZKAMMER
Norwegowie John Hegre i Lasse Marhaug od 1998 roku razem tworzą dźwięki jako Jazzkammer. Debiutancki album "Timex" z 1999 roku zapoczątkował szereg wydawnictw w labelach takich jak Staalplaat, Abisko, Xerxes, Smalltown Supersound, Utech, Bottrop-Boy i OHM Records, jak również koncerty i trasy na całym świecie. Na płycie "ROlex" z 2001 roku muzyka Jazzkammer została zremiksowana przez przyjaciół. Ten sam rok przyniósł koncertową współpracę z Merzbow. Duet tworzył muzykę dla teatru i układów choreograficznych. Odwiedził i pracował w Singapurze podczas kryzysu SARS wiosną 2003 roku, lecz przetrwał. Koprodukował album "Voice" Maji Ratkje w 2002 roku., nagrodzony na Prix Ars Electronica w 2003. Nazwa została lekko zmieniona w 2004 roku na Jazkamer by pozbyć się jazzu. W 2005 roku wydali w całości nagrania z tournee po Japonii jako boks kasetowy.
MICHAŁ KOPANISZYN
Dyplom na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, kierunek - wzornictwo przemysłowe.
W 1998 roku - wystawa (wraz z Michałem Biernackim) "Przekaz 1998" w GCK w Katowicach.
W 2000 roku - udział w zbiorowej wystawie "Scena 2000" w CSW w Warszawie.
Wspólne projeky z Januszem Łobzowskim: "K-ce ulica" (Katowice, Łódź, Bratysława, Düsseldorf), Gumowi Ludzie (Zabrze, Katowice), VJ Lobokop (wizualizacje).
Wspólne projekty z Mistrzem Pawarotti czyli Syntetikiem, Grupą Leokona oraz Secto.
Od 2006 roku relizuje wspólnie z Matyldą Sałajewską projekt z zakresu turbosocjologii - "Jezusmaria!".
Na targach "100% Design" w Londynie zdobywa wraz Magdaleną Lubińską nagrodę za najlepsze tekstylia dzieki dywanowi "Moho Hej!".
DJ LENAR
Ściśle związany z warszawską sceną niezależną i jazzową skupioną wokół cyklicznych spotkań Sofa, Galimadjaz, Djazzpora czy Bauagan. Gra w zespole Meritum. Wraz z DJ DFC prowadzi imprezę Deckonstrukcja, gdzie rozwija swoje umiejętności turntablistyczne. Sposobem jego poszukiwań artystycznych i zarazem ujściem energi twórczej są oprócz Deckonstrukcji intuitywne sety muzyki "eksperymentalnej". Korzysta w nich z klasycznego zestawu DJ-skiego, loopstacji, płyt winylowych oraz emocji wynikających ze scenicznego spotkania muzyków.
LASSE MARHAUG
Urodzony w 1974 roku, od wczesnych lat 90' jest jest filarem tak zwanej norweskiej sceny noise. Jako wykonawca lub kompozytor brał udział w nagraniu ponad 200 płyt CD, winyli i kaset, intensywnie koncertował w Europie, Azji i Ameryce. Poza pracą solo, Marhaug uczestniczy w projektach Jazkamer, Nash Kontroll, DEL i Testicle Hazard jak również w wielu innych kolaboracjach z licznymi artystami. Dawniej działał również w Origami Replika i Lasse Marhaug Band. Współpracował z wieloma muzykami sceny noise, lecz również z artystami takich gatunków jak improv, free jazz, drone rock czy ekstremalny metal, a także z twórcami teatralnymi, tancerzami oraz artystami video.
DANIEL MENCHE
Twórczość Daniela Menche wyrasta z przekonania, że muzykę można tworzyć beż instrumentów lub teoretycznych podstaw. Nie uznaje on ograniczeń w doborze źródeł - własnoręcznie wygenerowane i zarejestrowane dźwięki są podstawą w tworzeniu emocjonalnej i żywej formy współczesnej muzyki. Subtelne i niespieszne kompozycje opierają się na gęstych warstwach dronów, podczas gdy gwałtowne utwory zbudowane są z dźwięków nagłośnionych i przetworzonych w ekstremalnym stopniu, przesuwających granice intensywności do granic możliwości w całym zakresie częstotliwości. Inne poszukiwania Menche można określić jako muzykę konkretną, chaotyczne kolaże, zgrabnie umykające kategoryzacji jako "noise". Omijając teoretyczne aspekty tworzenia muzyki, twórczość Menche podąża ścieżką wyzwlania emocji dla osiągnięcia osobistego spotkania słuchacza twarzą w twarz z czystym dźwiękiem.
Praca Daniela Menche przekracza wiele trudnych do zdefiniowania granic i gatunków, w dążeniu by każdemu nagraniu nadać odrębną muzyczną osobowość. To nie jest muzyka dla mas, to muzyka dla jednostek, które poszukują wyzwań w trudnych dźwiękach. Menche ma na swoim koncie bogatą dyskografię, z wydawnictwami w katalogach wielu znanych niezależnych labeli z całego świata. Intensywnie koncertuje w Ameryce Północnej, Europie, Japonii. Określane zarówno jako ekstremalnie głośne, jak i subtelne, koncerty Daniela Menche jawią się jako nadawanie surowym emocjom formy złożonych i potężnych dźwięków.
MACIO MORETTI
(wł. Maciek Moruś) ur. 1975
Zaczynał jako basista Slage Image / Królowie Życia.
Skończył jako perkusista Starych Singers i Baaby.
Jest jednym z Mitchów!
Grał, nagrywał, koncertował w wielu krajach świata z różnymi interesującymi składami i muzykami, eksplorując obszary od grind/punkowych koktajli mołotowa przez zboczone country po swobodną improwizację i pseudodrzeź.
Współtworzy wytwórnie płytowe Lado ABC i Zgniłe Mięso Rekords.
Zajmuje się również projektowaniem graficznym.
NORBERT MÖSLANG
Urodzony w St.Gallen w 1952, gra na uszkodzonych urządzeniach elektronicznych codziennego użytku. Do końca 2002 roku pracował z grupą Voice Crack, udzielał się również w POIRE_Z. Grał z Borbetomagus, Otomo Yoshihide, Günterem Müllerem, Erikiem M, Jerome Noetingerem, Lionelem Marchettim, Jimem O'Rourke, Kevinem Drummem, Jasonem Kahnem, Orenem Ambarchi, Tomasem Korberem, Keithem Rowe, I-sound, Carlosem Zingaro, Florianem Heckerem i innymi. Działa również na polu sztuk wizualnych.
ALFREDO COSTA MONTEIRO
Urodził się w Porto (Portugalia) w 1964 roku. Mieszka i tworzy w Barcelonie od 1992 roku. W 1992 roku zakończył studia na akademii sztuk pięknych w Paryżu, gdzie obronił dyplom w dziedzinie rzeźby/multimediów. Od tego momentu jego praca sytuuje się na pograniczu instalacji, poezji wizualnej i dźwięku.
Poza działalnością w zakresie sztuk plastycznych, zaangażował się w muzykę improwizowaną od 1995 roku, jako multiinstrumentalista (akordeon, gitara elektryczna, gramofon).
Ma na swoim koncie wiele wystaw plastycznych jak również występy na licznych festiwalach muzycznych. Współpracował z wieloma muzykami i odbywał trasy koncertowe po Europie i Japonii.
Od 1998 roku jest członkiem 22a, niezależnego kolektywu twórców sztuki współczesnej. Jest też członkiem IBA col.lectiu d'improvisació.
W zakresie poezji dźwiękowej jego współpracownikiem jest Leos Ator, pisze i występuje po francusku, hiszpańsku i portugalsku.
GÜNTER MÜLLER
Od 1981 roku gra na unikatowym zestawie perkusyjnym z ruchomym systemem przystawek i mikrofonów własnego pomysłu, który pozwala przetwarzać elektronicznie ręcznie wyzwalane dźwięki pekusyjne. Pracował w wielu różnych kontekstach: solo, w efemerycznych projektach oraz regularnie działających zespołach, przede wszystkim w Nachtluft, z Andresem Bosshardemi Jacquesem Widmerem, udokumentowanym na licznych nagraniach. Trio dwóch perkusistów oraz "live electronics" tworzyło również instalacje dźwiękowe oraz dźwiękowe obiekty architektoniczne, jak Klangbrücke Bern i oparty na łączności satelitarnej Telefonia oraz performance w 1987 roku wykorzystujący tamę na Lago di Sambuco w Ticino jako ekran dźwiękowy. Mniej regularnie Müller współpracował między innymi z trio i kwintetem Joëlle Léandre (Benoît Viredaz, Daunik Lazro i Carlos Zingaro), Alice and Aleister (Alfred 23 Harth, Andres Bosshard, Sonny Sharrock, Phil Minton), Christianem Marclayem, współtworzył Drum Quartet (Paul Lovens, Jacques Widmer i Paul Lytton), uczestniczył w projektach Butcha Morrisa, szczególnie w Documenta Ensemble, gościnnie występował z zespołem Gastr Del Sol, Plugged in Zeit Réel (Le Quan Ninh, Jim O'Rourke i J.A. Deane), grał z Taku Sugimoto i Keithem Rowe. Müller często występuje w duecie z Jimem O'Rourke, w kwartecie POIRE_Z z Erikiem M i Voice Crack oraz w kwartetem BTMZ z Hansem Burgenerem, Richardem Teitelbaumem i Carlosem Zingaro. Günter Müller prowadzi wytwórnię płytową For 4 Ears.
ROBERT PIOTROWICZ
Posługuje się syntezatorem analogowym i gitarą. Muzyk porusza się w różnych przestrzeniach, jako improwizator współpracuje głównie z Anną Zaradny i Burkhardem Stanglem, gra solo, komponuje studyjnie w rejonach elektroakustycznego eksperymentu. Przez ostatnie lata współpracował głównie z takimi muzykami jak: Jerome Noetinger, Xavier Charles, John Butcher, Zbigniew Karkowski, Tony Buck, Martin Klapper, Kevin Drumm. Okazjonalnie z wieloma innymi (Otomo Yoshihide, Burkhard Beins, Lionel Marchetti, Ignaz Schick).
MATYLDA SAŁAJEWSKA
Artystka wizualna, projektantka, działa w przestrzeni filmu i eksperymentu, od 2005 roku wraz z M. Kopaniszynem realizuje multimedialny projekt z zakresu turbosociologi "Jezusmaria!"
MARCUS SCHMICKLER
Należy do wąskiego grona artystów stale współpracujących z wytwórnią A-Musik. Jego dokonania w dziedzinie współczesnej elektroniki lub "mechanicznej muzyki" noszą nazwy "Wabi Sabi", "Sator Rotas" i "Param". Jego zainteresowanie różnymi obszarami muzyki znajduje odzwierciedlenie w projektach Pluramon i Corvette. Współpracował rónież jako muzyk lub producent z tak różnymi artystami jak Thomas Lehn, Mimeo, Georg Odijk, Jan Werner, Keith Rowe, Oswald Wiener (Selten gehörte Musik), Thomas Brinkmann, David Behrmann, Karlheinz Stockhausen, Julee Cruise, Stephen Galloway a ostatnio John Tilbury.
BURKHARD STANGL
Urodzony w 1960 roku, sudiował antropologię kultury, muzykologię, gitarę klasyczną i elektryczną. Założyciel znanej jazzowej grupy TON.ART a także kameralnego zespołu Maxixe. Przyznaje się do wpływów Rock and Pop lat 60' I 70', Drugiej Szkoły Wiedeńskiej (Webern), muzyki improwizowanej, cool jazzu, kompozycji graficznej(Logotheis) współczesnej klasyki (Feldman). Styl kompozycyjny Stangla wychodzi od syntezy jazzu i europejskiej modern music, obecnie pracuje nad strukturalną organizacją improwizacji jako techniki kompozycyjnej, coraz częściej zwraca się w stronę współczesniej muzyki komponowanej.
Występował i nagrywał między innymi z: Sam'em Bennett'em, Tom'em Cora, Thomas'em Chapin, Tony Coe, Franz'em Kogimann'em, Steve'em Lacy, Radu Malfatti, Walter Maili, Ernesto Molinari, Max Nagi, Sainkho Namtchylak, Ned'em Rothenberg'iem, Gunter'erem Schneider, Tom'em Varner i z wielu innymi.Jest autorem kompozycji dla chóru, muzyki kameralnej, orkiestrowej, utwory dla TON.ART, Franz Kogimann's Monoblue Ouartet, Klangforum Wien itd. Wspólnie z poetą Oswaldem Egger napisali operę "moon of Venus".
MICHAEL VORFELD
Zaczął grać muzykę w wieku 14 lat, kiedy udał się autostopem do najbliższego większego miasta by nabyć parę bongosów. Z czasem ozbudowywał swój zestaw perkusyjny i zakładał pierwsze zespoły. Po szkole pracował w studiu fotograficznym w Kolonii. W tym samym okresie zainteresował się muzyką improwizowaną i eksperymentalną. Jako członek grupy artystycznej "Heinrich Mucken", założonej w 1982 roku, zaangażował się w projekty artystyczne związane z konkretnymi lokalizacjami ("site specific art"). Studiował sztukę Kolonii i komunikację wizualną w Kassel. Jego zainteresowania artystyczne ewoluowały w kierunku użycia światła w trójwymiarowych przestrzeniach. Obecnie mieszka w Berlinie, gdzie działa jako muzyk i artysta wizualny.
ANNA ZARADNY
Saksofonistka, improwizatorka, obok akustycznego instrumentu posługuje się laptopową elektroniką, która stała się również jej narzędziem kompozytorskim, prócz aktywności koncertowej, zaangażowana w szereg projektów z pogranicza muzyki, teatru, filmu i instalacji. Współpracowała i współpracuje z wieloma muzykami (Burkhard Stangl, Zbigniew Karkowski, Tony Buck, John Butcher, Jacek Majewski, Otomo Yoshihide, Ute Volker, Kasper Toeplitz i inni) . Grała w wielu państwach Europy i USA. Uczestniczka mędzynarodowych festiwali.
|
