| |||||||||
|
|||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
1. spirits of hartshorn 16:12 [mp3]
2. milk of bismuth 4:22 [mp3]
3. sugar of lead 6:25 [mp3]
4. butter of tin 3:22 [mp3]
5. oil of glonoin 15:28 [mp3]
John Butcher: tenor or soprano saxophone
Fred Lonberg-Holm: cello
Michael Zerang: percussion
Recorded: 20 March 2001 at Airwave Studios, Chicago
Engineer: John McCortney
Mixed by: Zerang, Lonberg-Holm, McCortney
| R E V I E W S |
John Butcher należy do grona najważniejszych innowatorów saksofonu, jest jednym z tych muzyków, którzy definiują miejsce tego instrumentu we współczesnej muzyce improwizowanej. "Tincture" jest zapisem sesji, którą londyńczyk zarejestrował w Chicago. Towarzyszą mu dwaj tamtejsi muzycy, Fred Lonberg-Holm na wiolonczeli oraz perkusista Miachael Zerang. Na płycie znajdziemy zapis swobodnej, organicznej improwizacji, w której każdy z instrumentów występuje na równych prawach - to muzyka daleka od jazzowej tradycji z klasycznym podziałem na sekcję i solistę. Muzyka jest bardzo zróżnicowana, a jej ostateczny kształt wynika w każdym momencie z wzajemnej interakcji muzyków, jest zderzeniem ich osobowości, a jednocześnie swoistym kompromisem, jakim zawsze jest kolektywna improwizacja. Chaos jest pozorny, a ekspresja tylko do pewnego stopnia nieokiełznana. Jej granice wyznacza wzajemne słuchanie się muzyków, akcja i reakcja, porozumienie na pozawerbalnej płaszczyźnie, które cała trójka opanowała na najwyższym poziomie. Warto zaznaczyć, że mamy do czynienia z dialogiem prowadzonym w bardzo wielu językach, ponieważ każdy z członków tria nieustannie niemal przekracza brzmieniowe granice swojego instrumentu. Efektem jest labirynt dżwięków, który prowadzi nas przez wciąż nowe struktury i nastroje. O wartości tej w całości improwizowanej muzyki decyduje moim zdaniem to, że poszczególne utwory nie są chaotycznymi poszukiwaniami bez celu, ale każdy z nich stanowi ostatecznie spójne i zamknięte studium nad pewnym aspektem dźwiękowej materii. Świadczy to o klasie poszczególnych muzyków, ale i o pewnym trudnym do uchwycenia momencie porozumienia, który sprawia, że mamy do czynienia z działającym jak jeden organizm trio, a nie z trzema muzykami grającymi równocześnie.
Wojtek Mszyca / emd.pl
The cello adds a unique dimension to the trio performance. Lonberg-Holm's zesty arco spirals mold perfectly with the sharp tonality from Butcher's tenor to create a balanced soundscape steeped in intensity. With the deeply hued percussion of Zerang providing fuel, the trio hits peaks of energy where they sing out freely and exuberantly. The program opens and closes with extended trecks into the land of the unknown, while three shorter but equally robust offerings are sandwiched in between.
Butcher's distinguishable reed quality is a dominant force. He spews out volumes of brittle improvisations using circular breathing and total embouchure control to produce an abrupt staccato sound that separates him from most other tenor players. On soprano saxophone, Butcher generates extremely high frequencies by again exercising amazing control of his lip muscles. On both instruments, the musicality of his style is never lost in abstractness.
Lonberg-Holm goes on a tear on this session. He zealously strokes the cello as Butcher hits the apex of stimulation, and then the cellist calms the waters with soft images of imaginative character. As with Butcher, Lonberg-Holm often makes crisp runs at the strings, but he alters his attack by also injecting long lines of sustained fluidity.
The contributions from Zerang are very much in keeping with this scenario. Zerang uses various forms of percussion to complement this celebration. Ringing bells, clanging cymbals, and exotic sounding chimes all factor into the ambience of the pieces. Zerang also opens up his drums regularly to cause instant combustion. The recording is a communal experience where three musicians interact in spontaneous collectivity with only minimal space allotted for soloing. They remain on the same wavelength for the duration of this exhilarating encounter.
Frank Rubolino / Cadence
John Butcher's discography is filled with interesting collaborations, some that have developed over time and others of a more spontaneous nature. This encounter with Chicago's chief free improv "rhythm section" (quotation marks please, since this cello/drums pair are far remote from the jazz conception of the unit) is certainly satisfying without adding anything important to the saxophonist's generous output. In short: casual followers of the Englishman can pass this one up without missing anything crucial, but those who will pick it up will not be disappointed. And improv fans who find Butcher's microsonic explorations of the early 2000s a bit too cold or abstract will quickly warm up on Tincture. The music is more raucous and extroverted. The saxophonist uses his noisiest extended techniques: shrieking tongue flutters, controlled feedback wails, and some scorching (albeit very much in-control) outbursts. Michael Zerang and Fred Lonberg-Holm are the genuine sturm und drang unit, playing off each other to climax, cymbals crashing, and strings grinding under the bow until they decide to flip the switch to the off position and suddenly you're left hanging in mid-air as the floor drops and only delicate textures (and Butcher's hanged-up note) remain. The session is bookended by two 15-minute pieces, with three shorter rounds in the middle. The longer format works better, the improvisers stretching further away from their comfort zones to keep he music alive. When Zerang starts playing, a manic cowbell can be heard three minutes from the end of "Oil of Glonoin"; he provokes the magic moment of the disc, an indescribable coalescence of thoughts and energies that ends the album in a way that leaves you begging for more.
François Couture, All Music Guide